Γράφει ο Απόστολος Παπαδόπουλος
Υπάρχουν στις αθλητικές ομοσπονδίες και στον αθλητισμό γενικότερα βιαστές και άτομα που παρενοχλούν σεξουαλικά μικρούς και μεγαλύτερους αθλητές;
Υπάρχουν φτασμένοι ηθοποιοί – παλιάνθρωποι που φέρονται με τον χειρότερο τρόπο σε (νεαρές) γυναίκες συναδέλφους τους;
Κλασσικά ερωτήματα των τελευταίων ημερών όλα αυτά, μαζί με πολλά άλλα… παρακλάδια γύρω τους.
Μαζί με όλα αυτά όμως νιώθεις μια ασφυκτική πίεση που σε κάνει να φοβάσαι να θέσεις περαιτέρω ερωτήματα.
Γι’ αυτό δημιουργήθηκε όμως αυτό το μέσο, για να μην φοβάται να πει την άποψή του ακόμα και αν κατακριθεί από κάθε επίδοξη φεμινίστρια και κάθε κουλτουριάρη της κακιάς ώρας που του φταίει και ο αέρας που αναπνέει.
Είδαμε όλοι τι έγινε με την πολιτευτή της ΝΔ, Λένα Αξιόγλου, ένα ερώτημα έθεσε και είδε μπογιές, πανό και τρικάκια έξω από το γραφείο της, οι “φασίστες” της άλλης μεριάς. Θα μου πείτε τώρα, είναι αυτή περίοδος να πας πάρεις συνέντευξη από την Αξιόγλου και να τις θέσεις τέτοια ερωτήματα, ενώ ξέρεις τον παρορμητικό χαρακτήρα της; Και ναι και όχι είναι η απάντηση αλλά το θέμα μας δεν είναι αυτό για την ώρα.
Σε όλους τους χώρους εργασίας, τουλάχιστον του ιδιωτικού τομέα κανείς νέος δεν πηγαίνει τον πρώτο καιρό στη δουλειά του σαν να παίζει σε διαφήμιση του γιαουρτιού Complet. Τίποτα δεν είναι τόσο ρόδινο, ούτε στην ίδια την δουλειά που καλείται να κάνει, ούτε φυσικά και στις σχέσεις του με τους παλιότερους.
Πολλοί νέοι και φιλόδοξοι ηθοποιοί θέλουν μια μέρα να βρεθούν σε μια μεγάλη παράσταση με τον Κιμούλη και τον κάθε Κιμούλη, και φυσικά πολλοί έχουν ανεχτεί πολλά σαν την Γερονικολού και την Ζέτα Δούκα.
Μάλιστα για την τελευταία ισχύει το ερώτημα “γιατί τώρα;” καθώς όταν έγιναν τα περιστατικά που καταγγέλλει ήταν ήδη αναγνωρίσιμη ηθοποιός.
Επίσης σφαλιάρες έτρωγε μια ζωή ο Τζανετάκος και δε διαμαρτυρήθηκε ούτε απείλησε με μήνυση ποτέ τον Βουτσά ή τον Κωνσταντάρα.
Από την άλλη μεριά η σεξουαλική παρενόχληση είναι διαφορετικό πράγμα και αξίζει πιο αναλυτικής ματιάς.
Την ετυμηγορία πάντως δε θα την εξάγουν τα social media και η “αστυνομία φεμινισμού” που τα έχει κατακλύσει το τελευταίο διάστημα.
“Το όχι είναι όχι” ασφαλώς και ασυζητητί, το φλερτ όμως, ακόμα και αν είναι άγαρμπο (καθώς δεν διαβάσαμε όλοι βιβλία του Ζαμπούνη και δεν είμαστε o Τζουντ Λο στο “Alfie”) ΔΕΝ είναι σεξουαλική παρενόχληση.
Το σφύριγμα στον δρόμο είναι καγκουριά, ΔΕΝ είναι όμως σεξουαλική παρενόχληση.
Το άγγιγμα στο πόδι (υπήρχε και τέτοια καταγγελία) ΔΕΝ είναι σεξουαλική παρενόχληση.
Τελευταία μάλιστα είδα να γίνεται viral και μια σκηνή από παλιό ελληνικό σίριαλ όπου δυο γυναίκες σχεδιάζουν τον φόνο ενός άντρα που τις καταπιέζει με την μια να λέει “Μετά θα μας σέβονται μωρή…”. Αυτό ποστάρουν κάποιες με υπερηφάνεια στα προφίλ τους!
Συνέλθετε κυρίες μου, ΔΕΝ ζείτε στην Ινδία ή στην Σαουδική Αραβία, ευτυχώς ζείτε και ζούμε σε μια δημοκρατική χώρα του δυτικού πολιτισμού.
Και όχι οι περισσότεροι άνδρες ΔΕΝ είναι πατριαρχικά γουρούνια αγαπητή μου κοπέλα, ίσως εσύ πέφτεις πάνω στους χειρότερους.
Και στην τελική – ΔΕΝ είμαστε σε πόλεμο ανδρών – γυναικών, θάψτε το τσεκούρι του πολέμου!
