Γράφει ο Νεκτάριος Πετρενίτης
Όταν μια σκληρή καρδιά μαλακώνει, όταν ένας μεγάλος γίνεται πάλι παιδί, όταν η ελπίδα ζωντανεύει και όταν “το κοριτσάκι με τα σπίρτα” ακούγεται πάλι από το στόμα της γιαγιάς…μην αμφιβάλλεις, έρχονται Χριστούγεννα!
ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΕΝΤΡΟ
Το δέντρο μας ήταν πάντα παλιομοδίτικο. Στα παλιά στολίδια προστίθονταν κάθε χρόνο και μερικά νέα. Μωβ, κόκκινες, χρυσές, λευκές και ασημένιες μπάλες στο σπίτι μας ταιριάζανε. Το δέντρο τοποθετούνταν μέσα σε ένα τελάρο ΚΛΙΑΦΑ. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν είχαμε βάση. Πάνω στο τελάρο έμπαινε μπόλικο βαμβάκι και εκεί θα κάθονταν αναπαυτικά οι Μάγοι, ο Χριστούλης, η Παναγίτσα και τα ζώα. Μόλις έμπαινε και η τελευταία μπάλα στο δέντρο, βγάζαμε από τη σκονισμένη σακούλα τα μυτερά λαμπάκια της εποχής και εκεί αρχίζανε οι διαφωνίες. Ο ένας έλεγε να γυρίσουμε το δέντρο γύρω γύρω για να τυλιχτούνε σωστά. Ο άλλος έλεγε να γυρίζουμε εμείς γύρω από το δέντρο αλλά κανείς δε χωρούσε να περάσει από πίσω. Στο τέλος, ως δια μαγείας τα λαμπάκια μπαίνανε πατώντας απλώς σε μια καρέκλα και τυλίγοντάς τα με επιμέλεια και αναλογία στα κλαδιά. Βάζαμε τα λαμπάκια στη πρίζα και τα ηχειάκια ξεκινούσαν να φαλτσάρουν χριστουγεννιάτικες μελωδίες. Από κάθε σειρά λαμπάκια είχαμε συνεχώς απώλειες. Μια χρονιά ανάψανε λιγότερα απ’τα μισά ενώ τα άλλα ήταν βυθισμένα στο σκοτάδι. Την επόμενη χρονιά αγοράσαμε δυο σειρές νέα και το πρόβλημα προσωρινά λύθηκε. Το τέλος του στολισμού σήμαινε την αρχή των γιορτών και οι καρδιές μας λαχταρούσανε τις όμορφες μέρες που θα ακολουθούσαν.
ΤΑ ΜΕΛΟΜΑΚΑΡΟΝΑ ΚΑΙ ΟΙ ΚΟΥΡΑΜΠΙΕΔΕΣ
Η μητέρα μου πάντα έλεγε ότι σαν του σπιτιού δεν έχει. Η κουζίνα μετατρέπονταν σε εργαστήρι ζαχαροπλαστικής και τα πολυπόθητα εδέσματα γεμίζανε το σπίτι με χαρακτηριστικά αρώματα. Μια πιατέλα έμπαινε στην τραπεζαρία – ΑΥΤΗ ΔΕ ΘΑ ΤΗΝ ΑΓΓΙΞΕΙ ΚΑΝΕΙΣ! ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΥΣ! – Μια άλλη πιατέλα έμπαινε στο καθιστικό και τα υπόλοιπα ήταν στην κουζίνα βοηθώντας μας να αντέξουμε τις λίγες μέρες νηστείας που τηρούσαμε ευλαβικά κάθε χρόνο.
ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ
Μπορεί να μην έπαιζε το παραμύθι Αι-Βασίλης στο σπίτι μας αλλά τα δώρα τα λαμβάναμε κανονικά. Με το που κλείνανε τα σχολεία ενημερώναμε τους γονείς μας για αυτά που θέλαμε να αποκτήσουμε τα Χριστούγεννα. Αν αυτό που ζητούσαμε ήταν κάτι οικονομικό τότε όλα καλά. Αν η τιμή του ήταν ανεβασμένη τότε ενεργοποιούσαμε το βαρύ οπλισμό. Τα κάλαντα. Μια συνήθεια, χίλιες αναμνήσεις. Μπορεί κανείς από τους φίλους μου να μην ξυπνούσε πριν τις δέκα τα Σαββατοκύριακα αλλά την παραμονή Χριστουγέννων ήταν όλοι στο πόδι από τις επτά. Σκοπός ήταν να προλάβουμε μέχρι το μεσημέρι να περάσουμε από όλα τα σπίτια και να διαδώσουμε το μήνυμα των Χριστουγέννων….άντε καλά. Σκοπός ήτανε να συμπληρώσουμε το επιθυμητό ποσό για το τέλειο δώρο Χριστουγέννων.
ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ
Οι μέρες των Χριστουγέννων ήταν οι αγαπημένες μου στο χωριό. Στο σπίτι καίγανε ολημερίς τα καλοριφέρ και στο καθιστικό έκαιγε επιπλέον η σόμπα πετρελαίου. Φούρνος. Έστρωνα κάτω τα παιχνίδια και έπαιζα με τις ώρες. Οι μεγάλοι συζητούσανε και γελούσανε στο τραπέζι του καθιστικού και την ώρα του φαγητού στριμώχναμε τις καρέκλες και καθόμασταν για φαγητό. Μετά το φαγητό γινόταν επιδρομή στο ψυγείο. Αναψυκτικά κάθε τύπου και γλυκά κωκ. Αυτά ήταν ο στόχος. Τελικά, μέσα στο σπίτι της γιαγιάς βρίσκεις παντού αγάπη. Ακόμη και στο ψυγείο της. Στο τέλος της ημέρας χαιρετούσαμε τους παππούδες και το θείο ενώ η γιαγιά μας χαρτζιλίκωνε, ενισχύοντας το εορταστικό πορτοφόλι μας.
ΨΩΝΙΑ ΣΤΟ ΠΟΛΥΚΑΤΑΣΤΗΜΑ
Δεν υπήρχε μεγαλύτερη χαρά από τα Χριστουγεννιάτικα ψώνια. Ότι ήθελε ο καθένας ήταν η ευκαιρία του να το πετάξει στο καρότσι χωρίς να γίνει αντιληπτός. Μιλάμε για καρότσι που ξεχείλιζε. Όχι σαν τα σημερινά που αν γεμίσουν, γεμίζουν από κωλόχαρτα και πάμπερς. Καρότσια γεμάτα φαγητά και λιχουδιές. Για αυτό εκείνη την εποχή όλοι εύχονταν <<Υγεία και Ειρήνη στον κόσμο>>. Τα υπόλοιπα τα είχαν. Στα πολυκαταστήματα της αφθονίας και τη χρυσή εποχή της δραχμής κανείς δεν κοιτούσε τις γιορτές από το παράθυρο. Μόλις τελειώναμε τα ψώνια το κερασάκι στην τούρτα έβαζε το λαχείο. Ο πατέρας κάθε χρόνο έπαιρνε πέντε λαχεία. Ένα για το κάθε παιδί και ένα για εκείνον και τη μαμά. Απο πίσω έγραφε τα ονόματα και τα κρατούσε σε ένα συρτάρι. Ποτέ δεν κατάλαβα αν κέρδιζε κάποιο απο αυτά τι θα γίνονταν και τι νόημα είχε η ονοματοδοσία. Αφού όποιος και να κέρδιζε ο μπαμπάς θα εξαργύρωνε. Τέλος πάντων. Σε εμάς άρεσε η διαδικασία πάντως και χαιρόμασταν. Ίσως αυτό ήταν και το νόημα τελικά.
ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΣΥΝΤΡΟΦΕΥΟΥΝ
Το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, οι λιχουδιές της μαμάς, τα κάλαντα, τα δώρα, τα ψώνια και οι επισκέψεις στο χωριό, είναι κάποια από τα στοιχεία που συνέθεταν τα Χριστούγεννα όταν ήμουν παιδί. Το πιο σημαντικό όμως απ’ όλα ήταν η ανοιχτοσύνη των ανθρώπων. Θυμάμαι κόσμο να έρχεται στο σπίτι μας και εμείς να πηγαίνουμε σε σπίτια συγγενών και φίλων. Πρόσωπα χαμογελαστά και αισιόδοξα με περισσότερα όνειρα και λιγότερους φόβους. Πρόσωπα που ζούσανε τις γιορτές μονοιασμένοι και αγαπημένοι. Από τότε ως σήμερα αλλάξανε πολλά όμως όλα ξεκινάνε από ένα στολισμένο δέντρο. Τα υπόλοιπα τα φτιάχνουμε εμείς οι άνθρωποι. Ας φροντίσουμε να κάνουμε τα Χριστούγεννα και για τα σημερινά παιδιά μια όμορφη ανάμνηση στην καρδιά τους. Αν είσαι γονιός στόλισε το δέντρο με το παιδί σου, αν είσαι γιαγιά πες ένα παραμύθι στο εγγόνι σου, αν είσαι θείος πάρε ένα συμβολικό δώρο στο ανήψι σου. Κάθε κίνηση προς τα παιδιά είναι και μια ανάμνηση. Ίσως μια μέρα ένα από αυτά μιλήσει κάποτε για αυτά τα Χριστούγεννα που πέρασε μαζί μας.
Υ.Γ. Καλά Χριστούγεννα και Καλή Χρονιά σε όλους!
Ν.Π.
