Συνέντευξη στον Απόστολο Παπαδόπουλο
Τα βουνά είχαν πάντα ξεχωριστή θέση στις καρδιές και στις μνήμες των Ελλήνων. Στα ορεινά δημιουργήθηκαν πολύ μεγάλοι οικισμοί από αρχαιοτάτων χρόνων και υπάρχουν κεφαλοχώρια που ευδοκίμησαν τις προηγούμενες δεκαετίες. Στο βουνό επίσης έλαβαν μέρος μεγάλες μάχες στους πολέμους (απελευθερωτικούς και εμφυλίους). Το βουνό λοιπόν είναι για πολλούς σήμερα τόπος αναψυχής για όλο τον χρόνο αλλά υπάρχουν κάποιοι που τα ανεβαίνουν αλλιώς. Από μονοπάτια δύσβατα έχοντας μαζί τους αμέτρητη όρεξη και αυταπάρνηση για να ανέβουν σε κορυφές.
Ο Γιάννης Κωνσταντίνου ξεκίνησε κάπως έτσι, από τον κοντινό μας Όλυμπο, στα Άγραφα και κατέληξε στα Ιμαλάια! Ας μας τα πει όμως καλύτερα ο ίδιος πιο αναλυτικά.
“Έβλεπα τον Όλυμπο από μακριά, που είναι δυο βήματα μακριά μας και κάποια στιγμή αποφασίσαμε με μια παρέα να τον ανέβουμε, χειμώνα κιόλας! Αργότερα συνεχίσαμε με τα Άγραφα, που ως γνωστόν από πολλούς θεωρούνται τα Ιμαλάια της Ελλάδας! Ανεβήκαμε στις κορυφές: Μπορλέρο, Βουτσικάκι, Μουτσιάρα, Καζάρμα, 5 Πύργοι, Φλυτζάνι, Καράβα – επίσης όλες τον χειμώνα” μου λέει ο Γιάννης για το πώς έγινε η αρχή, και συνεχίζει:
“Αργότερα πήγαμε στην Βουλγαρία στην κορυφή Μουσαλά που είναι η υψηλότερη των Βαλκανίων και στο Βίχρεν στα 2912μ αλλά είναι πιο τεχνική, επίσης ανεβήκαμε και στο Αραρατ στα 4000μ αλλά γυρίσαμε την ημέρα της κορυφής λόγω καιρού. Επίσης έχω παρακολουθήσει τη σχολή ορειβασίας του «Αλπικού ρυθμού” με τη Φανή Κουτσιπέτκου».
Στη συνέχεια μου λέει για το πόσο σημασία έχει στην ορειβασία το να είσαι μαζί με τα κατάλληλα άτομα.
“Όταν περπατάς τα βουνά αυτό που χρειάζεσαι πραγματικά είναι καλή παρέα και εγώ είμαι πολύ τυχερός σ’ αυτό. Στα Άγραφα έχω το φίλο μου τον Αποστόλη Μπρακατσούλα, στον Όλυμπο τον Θάνο το Μαργαρίτη. Όταν έφτασα στη Βουλγαρία με περίμενε ο φίλος μου ο Zahari, και ο Medeni στην Τουρκία. Γενικά τα βουνά θέλουν σεβασμό, μπορούν να γίνουν απρόβλεπτα και επικίνδυνα και πρέπει να έχεις παρέα έμπειρους ανθρώπους”.
Οπότε φτάνουμε και στο πιο εντυπωσιακό από τα επιτεύγματά του που είναι φυσικά τα Ιμαλάια, στα οποία πήγε και τον περσινό Μάιο αλλά και τον φετινό.
“Πέρυσι πήραμε την απόφαση και αναχωρήσαμε για την Κατμαντού ένα γκρούπ δώδεκα ατόμων – οργανωμένα – όπου μετά από κάποιες μέρες φτάσαμε στο Εverest base camp, όπου τέσσερις από τους δώδεκα μετά το trek συνεχίσαμε για την κορυφή Λομπουτσέ σε ύψος 6119μ. Υπάρχουν ελληνικά γραφεία που αναλαμβάνουν πεζοπορικές εκδρομές στα Ιμαλάια, εκεί δηλώνεις συμμετοχή και σε βάζουν σε γκρουπ με άλλους Έλληνες.
Όταν φτάνεις σε βάζουν να μείνεις σε lodges και teahouses που είναι ένα είδος καταφυγίου και ανεβαίνοντας υψομετρικά τα Ιμαλάια μένεις και σε διαφορετικά καταφύγια. Φέτος με το φίλο και συνορειβάτη Θάνο, αναχωρήσαμε για την περιοχή Αναπούρνα, είχαμε επαφές με ένα γραφείο στο Νεπάλ, ήρθαμε σε επικοινωνία και οργανώσαμε μόνοι μας το πρόγραμμα Προσγειωθήκαμε στο Κατμαντού, εκεί μας περίμενε οι Sherpa, που είναι μια φυλή Νεπαλέζων – ντόπιοι δηλαδή που σε συνοδεύουν στην ανάβαση και είναι υπεύθυνοι για την ανάβαση και την ασφάλειά σου, το θεωρούν μάλιστα τιμή τους να συνοδέψουν έναν ξένο ορειβάτη. Επιλέξαμε να πάμε σε μια απάτητη από ελληνικής μεριάς κορυφή που λέγεται Τσούλου στα 6500μ. και κατά την ανάβασή μας που κράτησε δέκα μέρες στηθήκαμε στο camp απέναντι από την κορυφή αλλά δε μας βοήθησε καθόλου ο καιρός που φέτος ήταν πολύ κακός στο Νεπάλ.”
Όσον αφορά τις δυσκολίες μου λέει πως ήταν πάρα πολλές: “Ανά δύο μέρες ανάβασης σταματούσαμε για να εγκλιματιστεί το σώμα μας στο ανάλογο υψόμετρο, υπήρξε στιγμή που το οξύμετρο μου έδειχνε πως είχα μόνο 73% σε ένα camp στα 5400μ., άλλες δυσκολίες πέρα από το κρύο που έφτασε στο -22 είναι η τροφή, που τρως ότι έχεις στο σακίδιό σου και φυσικά ο ύπνος που όσες μέρες ήμουν εκεί έβλεπα το ρολόι μου να γράφει «πάρα πολύ κακός ύπνος». Επίσης η έλλειψη επικοινωνίας είναι μια τεράστια δυσκολία, καθώς στην ουσία τα κινητά μας τα είχαμε μόνο για φωτογραφίες και τα φορτίζαμε από φορητά ηλιακά πάνελ, επικοινωνούσαμε μόνο στα καμπ απ’ το δορυφορικό τηλέφωνο που νοικιάσαμε και πάλι για πολύ λίγο, για τα πολύ απλά πράγματα”.
Επίσης μου λέει πως: “Θέλει πολύ προσοχή πριν πας να κάνεις ασφάλεια και να κανονίσεις και το παραμικρό, πχ εγώ έκανα ασφάλεια σε γραφείο στη Μεγάλη Βρετανία για να έχω και δυνατότητα διάσωσης με ελικόπτερο αλλά και ιατρικής περίθαλψης. Θέλει πολύ προσοχή λοιπόν με τα γραφεία και τις ασφάλειες, ειδικά με τα ντόπια του Νεπάλ”.
Συνεχίζει λέγοντας μου για τις εικόνες που του έμειναν και τις υποδομές του κράτους του Νεπάλ: “Με δυο λόγια είναι σαν να προσγειώνεσαι σε άλλον πλανήτη, είναι απίστευτη η εμπειρία, στην μεριά της Αναπούρνα που πήγαμε φέτος συναντούσαμε στον δρόμο μικρά παιδιά με αυτά τα αυθεντικά Θιβετιανά πρόσωπα και καθόταν και παίζανε μαζί μας, ακόμα οι και οι Sherpa αλλά και οι αχθοφόροι που ήταν μαζί μας και μετέφεραν εφόδια και εξοπλισμό έβλεπες ότι χαιρόταν μαζί μας και σου έβγαζαν μια αυθεντικότητα, δε μας έβλεπαν ως τουρίστες που απλά είναι υποχρεωμένοι να μας ακολουθούν”.
Το Νεπάλ είναι ένα φτωχό κράτος, το καταλαβαίνεις απλά αν περπατήσεις στην Κατμαντού, βέβαια έχουν εκμεταλλευτεί το Έβερεστ με μαγαζιά για σουβενίρ κλπ επίσης Κινεζικές εταιρίες έχουν αναλάβει πολλές απ’ τις υποδομές τους τα τελευταία χρόνια αλλά μάλλον πλουτίζουν οι εταιρείες και τα γραφεία παρά ο κόσμος. Θυμάμαι επίσης στην πόλη Μπεσισαχάρ – όπου μείναμε ένα βράδυ πριν ξεκινήσουμε για την Αναπούρνα – 10 παρά κάθε βράδυ περνάει πεζή η αστυνομία με μια σφυρίχτρα και όλη η πόλη κατεβάζει ρολά και κλείνουν όλα τα καταστήματα.
Επίσης δε θα ξεχάσω την εμπειρία να είμαστε στο τζιπάκι που μας μετέφερε μέσα από το εθνικό πάρκο της Αναπούρνα για 8 ώρες και περνούσαμε από έναν δρόμο που χωρούσαν οριακά δύο αυτοκίνητα και από κάτω ήταν ο γκρεμός!
Τον ρωτάω αν έχει σκοπό να ανέβει και στην κορυφή του Everest κάποια στιγμή και μου απαντάει πως: “Σίγουρα είναι όνειρο αλλά πέρα από το οικονομικό κομμάτι, που είναι πολλές χιλιάδες ευρώ παραπάνω από κει που πήγαμε πέρυσι και φέτος, θέλει και άλλη προετοιμασία σωματική και εμπειρική, πρώτα έχω άλλες προτεραιότητες από βουνά του πλανήτη που θέλω να ανέβω, αλλά θέλει οργάνωση και όσον αφορά τον χρόνο μας αλλά και το κόστος του ταξιδιού.
Τέλος τον ρωτάω τι θα συμβούλευε σε κάποιον που θέλει να ξεκινήσει τώρα την ορειβασία:
“Θα τον συμβούλευα σε όποιο πανέμορφο βουνό και να επιλέξει να πεζοπορήσει πάντοτε να έχει την συνοδεία ενός έμπειρου ανθρώπου που γνωρίζει το κάθε βουνό, από και και πέρα αν η επιθυμία του και οι συνθήκες το ευνοήσουν ίσως κάποια στιγμή πάρει και την 12ωρη πτήση προς Κατμαντού για να ζήσει και το όνειρο του Everest”.
