Συνέντευξη στον Απόστολο Παπαδόπουλο
Στις 7 Νοεμβρίου 2019 και για τρείς ημέρες στην αίθουσα του περιφερειακού συμβουλίου στην Λάρισα πραγματοποιήθηκε το Περιφερειακό Συμβούλιο Νεολαίας σε προσομοίωση. Το πρώτο συμβούλιο με νέους 16 έως 30 ετών που έγινε στον τόπο μας. Αργότερα ήρθε η πανδημία για να φέρει μια στασιμότητα σε όλα.
Η Δήμητρα Καραγγέλη, δικηγόρος, αρθρογράφος, ποιήτρια και γενικά ανήσυχο πνεύμα ήταν η οραματίστρια και η διοργανώτρια αυτού του συνεδρίου. Μαζί φυσικά με την ομάδα της, όπως προτιμά να λέει.
Συναντηθήκαμε για έναν καφέ, στην τρίγωνη πλατεία, και μου μίλησε για όλα όσα έχει κάνει και για όλα όσα έχουμε να περιμένουμε από αυτή στο μέλλον, σε μια αποκλειστική συνέντευξη στα «Λαρισινά».
Στην αρχή μου μιλάει για το τι την παρακίνησε ώστε να ασχοληθεί με κάτι τέτοιο και πως τελικά κατάφερε, μαζί με άλλα τρία άτομα, να το υλοποιήσει.
“Κατά τα νεανικά μου χρόνια ασχολήθηκα με την νεανική ενεργοποίηση, συμμετείχα σε συνέδρια προσομοιωτικού χαρακτήρα από τη θέση της συμμετέχουσας. Συμμετείχα στην Θεσσαλονίκη σε μια αντίστοιχη δράση του δημοτικού συμβουλίου νέων Θεσσαλονίκης, όταν ήμουν φοιτήτρια, μετά στον Βόλο στο “Βούλευσις” και έπειτα αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι αντίστοιχο και εδώ με μια πιο εκπαιδευτική νότα. Το Vox_Populi – S.R.c.Thessaly στην ουσία είναι ένα εκπαιδευτικό σεμινάριο πάνω στην λειτουργία των θεσμών.” Και συνεχίζει λέγοντας: “Είχα πάντα την πεποίθηση ότι η Θεσσαλία είναι πολύ πίσω σχετικά με την εκπαίδευση για το πώς λειτουργούν τα θεσμικά όργανα, έτσι μαζί με την ομάδα μου, την Βάσω και τον Χρήστο αποφασίσαμε να προτείνουμε στον κύριο Αγοραστό να κάνουμε μια προσομοίωση Περιφερειακού συμβουλίου ως εκπαιδευτικού προγράμματος για την νεανική ενεργοποίηση.
Ξεκινήσαμε τέσσερα άτομα, εγώ, η Βασιλική Γκουντή, ο Χρήστος Μαλάκος και η Κοραλία Κονιόρδου η οποία αργότερα αποχώρησε για προσωπικούς της λόγους. Εμείς ήμασταν η οργανωτική επιτροπή, είχαμε 80 αιτήσεις από τις οποίες επιλέχθηκαν εν τέλει 50 άτομα από 16 έως 30 χρονών, σύμφωνα με τις θέσεις του Περιφερειακού συμβουλίου.”
Για τον Περιφερειάρχη Θεσσαλίας κ. Αγοραστό λέει μόνο τα καλύτερα και θα καταλάβετε παρακάτω το γιατί: “ Για να υλοποιηθεί όλο αυτό στάθηκε αρωγός ο Κώστας Αγοραστός – για τον οποίο θα είμαι πάντοτε ευγνώμων καθώς πίστεψε από την αρχή το σχέδιό μας και το στήριξε με όλες του τις δυνάμεις. Είδα στα μάτια αυτού του ανθρώπου ότι δεν κοιτάει ποιος είσαι αλλά τι μπορείς να προσφέρεις, χωρίς ταμπέλες. Γενικά πιστεύω πως αν οι πολιτικοί – είτε στην αυτοδιοίκηση είτε στην κεντρική πολιτική σκηνή – είχαν την νοοτροπία και την παιδεία του κ.Αγοραστού η χώρα θα ήταν σε ένα καλύτερο επίπεδο.”
Για να πάει όμως μια ομάδα νέων παιδιών στον Περιφερειάρχη και να του πει “θέλουμε να κάνουμε αυτό κι αυτό, στηρίξτε μας!” δε χρειάζεται (ένα καλώς εννοούμενο) θράσος;
“Δε θα το έλεγα θράσος” μου απαντάει, “είναι όραμα και θάρρος να διεκδικείς τις ιδέες σου, γενικά έχω ένα μότο στην ζωή μου, αν περιμένεις οι πόρτες της ζωής σου να ανοίξουν με την βοήθεια κάποιου άλλου θα περιμένεις πολύ, οι πόρτες είναι εκεί για να σπάνε όχι να ανοίγουν και αυτό που μπορεί να σε κάνει να τις σπάσεις είναι το όραμά σου και η θέλησή σου. Bέβαια αυτό είναι πιο εύκολο όταν συνοδεύεται από μελέτη, από οργάνωση, γνώσεις και μια ευρύτερη πολιτική παιδεία η οποία λείπει από τη νέα γενιά.”
Γιατί το πιστεύει αυτό όμως;
Είναι ένα ευρύτερο θέμα παιδείας, που έχει καλλιεργηθεί από όλες τις κυβερνήσεις αυτού του τόπου, έχει ευθύνες και το υπουργείο με το εκπαιδευτικό πρόγραμμα που υιοθετούσε και είναι δύσκολο να το αποκτήσουμε αν η εκπαίδευση δεν επικεντρωθεί στους υπάρχοντες θησαυρούς της, τους αρχαιότερους και τους μετέπειτα. Από την άλλη μεριά, οι νεολαίες κομμάτων δεν πιστεύω ότι μπορούν να παρέχουν πολιτική παιδεία, ίσως μόνο πολιτική στράτευση, και είναι λογικό διότι κάποιος που διεκδικεί την εξουσία θέλει κομματικό στρατό δε θέλει πολίτες με παιδεία.
Με αφορμή αυτό και για να επιστρέψουμε λίγο στα του συνεδρίου την ρωτάω αν το δικό τους εγχείρημα ήταν ακομμάτιστο με την απάντησή της να είναι αφοπλιστική:
“Είναι εντελώς ακομμάτιστο αυτό που κάναμε, βέβαια προσομοιώνονται όλες οι ιδεολογίες, μπορεί να ασχοληθεί ο οποιοσδήποτε ανεξαρτήτως γνώσεων, δεν χρειάζεται να έχει κάποιο πτυχίο, άλλωστε ο καθένας από την ώρα που ενηλικιώνεται φέρει την ταυτότητα του πολίτη και αυτό αρκεί.
Ο κ. Αγοραστός πολλά από τα θέματα που συζητήθηκαν τα έλαβε υπόψιν του, δεν ήθελε να γίνει αυτό το συνέδριο για μικροκομματικούς λόγους, άλλωστε το έργο του μπορεί να μιλήσει από μόνο του, δεν χρειαζόταν κάτι τέτοιο για να αποκτήσει ρεύμα στην νέα γενιά, είναι δίπλα στους νέους, ήταν εκεί και μας άκουγε καθώς και περιφερειακοί σύμβουλοι, όπως οι κύριοι Κομνός και Πινακάς που μας βοήθησαν και συμμετείχαν.”
Για το τι κατάφερε τελικά το συνέδριο και αν γίνει άλλο στο μέλλον:
“Καταφέραμε το συνέδριο να ακουστεί σε όλη την Ελλάδα, σε πολλές νεανικές οργανώσεις. Επίσης δείξαμε ότι η δημοκρατία πραγματώνεται κάθε μέρα στην πράξη και ακόμα πιο σημαντικό να γίνεται από νέους ανθρώπους.
Φυσικά και θα γίνουν και άλλα συνέδρια στο μέλλον αρκεί να μας το επιτρέψει όλη αυτή η κατάσταση με τα μέτρα κατά της πανδημίας”
Σκέφτεται το μέλλον της στην πολιτική;
“Ποτέ δεν λέω ποτέ, αλλά δεν είναι στα άμεσα σχέδιά μου, ακόμα δεν έχω αποδείξει σε μένα αν έχω τα εχέγγυα ότι μπορώ να διαχειριστώ τα προβλήματα των συμπολιτών μου. Αν το κάνω πάντως θα είναι σίγουρα για την τοπική αυτοδιοίκηση και όχι για την κεντρική πολιτική σκηνή. Άλλωστε πιστεύω ότι η ζωογόνος πηγή της δημοκρατίας είναι η αυτοδιοίκηση, αν στην γειτονιά σου δεν μπορείς να είσαι αλληλέγγυος σχετικά με τα θέματα που αφορούν τον συνάνθρωπό σου, δεν μπορείς να το κάνεις στo κοινοβούλιο”.
H Δήμητρα μου μιλάει ακόμα για μια άλλη πτυχή του εαυτού της, που είναι η ποίηση και γενικά η συγγραφική ανησυχία της, την οποία εξωτερικεύει μέσα από το blog της με όνομα “Stylites”.
“Οι Stylites είναι μια δίοδος αυτοέκφρασης, από πολύ μικρό παιδί διαβάζω ποίηση, δε ξέρω αν μπορώ να χαρακτηριστώ ποιήτρια αλλά τουλάχιστον κάνω προσπάθειες, το γράψιμο είναι μια έκφραση ελευθερίας, αναρτώ δικά μου ποιήματα και κάποιων φίλων.
Βέβαια επειδή ετοιμάζω μια ποιητική συλλογή να εκδώσω σε βιβλίο δεν αναρτώ πλέον κομμάτια ελεύθερα στο blog μου.”
Για το τέλος φυλάει μια θεωρία – απόφθεγμά της:
“Το μότο μου είναι το εξής: Κάθε πολίτης είναι οπλίτης και κάθε οπλίτης είναι πολίτης.
Με την έννοια πως αν ο πολίτης ξέρει ποια είναι τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις του τότε τις μάχες της ζωής του μπορεί να τις διεκδικήσει με το δικό του όπλο, διαφορετικά κάθε οπλίτης θα επιβάλει αυτά που θέλει αυτός στους άλλους”.
