Η διεθνής Ελληνίδα υψίφωνος κάνει το ντεμπούτο της στον απαιτητικό ρόλο της Ηλέκτρας, στον «Ιδομενέα» του Μότσαρτ, στο Δημοτικό Μουσικό Θέατρο «Μαρία Κάλλας», ένα έργο που απηχεί το αίσθημα της ματαιότητας που αφήνει ο πόλεμος και την αδιαπραγμάτευτη αξία της αγάπης και της ειρήνης.
Οι δυο πρώτες βραδιές ήταν για εκείνη μια επιστροφή στους θριάμβους. Κατάσταση γνώριμη αλλά και πολύτιμη στα χρόνια της πανδημίας. Κάνοντας το ντεμπούτο της στον ρόλο της Ηλέκτρας, στον «Ιδομενέα» του Μότσαρτ, η Μυρτώ Παπαθανασίου γυρνά σε έναν αγαπημένο και πολυτραγουδισμένο για εκείνη συνθέτη, σε ένα θρυλικό θέατρο που αγαπά και νιώθει οικεία, σε μια υπόθεση που αντλεί έμπνευση από την ελληνική μυθολογία, σε έναν απαιτητικό ρόλο «πολλών ταχυτήτων».
Η κορυφαία Ελληνίδα υψίφωνος, που διακρίνεται στις σκηνές όλου του κόσμου, πρωταγωνιστεί στη νέα παραγωγή του «Ιδομενεα» που ανεβαίνει για ακόμα δύο βραδιές (απόψε και 1η Απριλίου) στο Ολύμπια, Δημοτικό Μουσικό Θέατρο «Μαρία Κάλλας».
Η παραγωγή είναι του Οργανισμού Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας Δήμου Αθηναίων (παρουσιάζεται σε συνεργασία με την ΕΡΤ) και η σκηνοθεσία και η μουσική διεύθυνση του Γιώργου Πέτρου.
«Πρόκειται για έναν από τους πιο μεστούς, απαιτητικούς μοτσάρτιους ρόλους. Εχω κάνει σχεδόν τα πάντα από Μότσαρτ, αλλά πιστεύω ότι η Ηλέκτρα αποτελεί ξεχωριστή κατηγορία δυσκολίας, σε όλα τα επίπεδα: ερμηνευτικά, δραματουργικά και φωνητικά. Απαιτεί φωνητική δύναμη, τέτοια που να μπορεί να εκφράσει τεράστιες συναισθηματικές συγκρούσεις και αντιθέσεις. Εχει δυο πολύ δραματικές άριες στην αρχή και στο τέλος (ίσως η γνωστότερη και δυσκολότερη όλων καθώς απαιτεί άριστη φόρμα για να αντεπεξέλθεις), ενώ η τρίτη άρια στη μέση χρειάζεται απίστευτη φωνητική ελαφρότητα, ερμηνευτικό λυρισμό και αισθαντικότητα. Είναι πραγματικά ένας ρόλος πολλών ταχυτήτων», λέει η Μυρτώ Παπαθανασίου χωρίς να κρύβει τον ενθουσιασμό της.
Ερωτας, πάθος, ζήλια, πατρικές σχέσεις και διλήμματα, σχέσεις των ανθρώπων με το Θείο, περνούν μέσα από την αρχετυπική ιστορία του βασιλιά της Κρήτης. «Είναι σίγουρα ένα έργο με αντιπολεμικό χαρακτήρα. Ο Ιδομενέας γυρίζει νικητής στην πατρίδα του την Κρήτη μετά τον Τρωικό πόλεμο. Ομως για να σωθεί από την αγριεμένη θάλασσα δίνει όρκο στον Ποσειδώνα πως θα σκοτώσει τον πρώτο άνθρωπο που θα αντικρίσει μόλις βγει στη στεριά. Ο πρώτος άνθρωπος που συναντά, όμως, είναι ο γιος του. Αναβάλλει και καθυστερεί να πραγματοποιήσει αυτή την υπόσχεση που τον πιέζει με ένα τραγικό βάρος. Ετσι, η πλοκή εξελίσσεται πάνω σε αυτό το απάνθρωπο δίλημμα, ενώ συγχρόνως ξεδιπλώνονται οι προσωπικότητες των υπόλοιπων χαρακτήρων: του Ιδαμάντη (γιου του Ιδομενέα), της Ιλιας (αιχμάλωτης Τρωαδίτισσας και αγαπημένης του Ιδαμάντη), της φοβερής Ηλέκτρας (που είναι παράφορα ερωτευμένη με τον Ιδαμάντη αλλά πρέπει να αποδεχτεί ότι τον χάνει για μια άλλη γυναίκα) και φυσικά του Ποσειδώνα, πανταχού παρόντος ως σκοτεινής σκιάς μέσα στο έργο. Στη σκηνοθεσία του Γιώργου Πέτρου υπάρχει μια μεγάλη ανατροπή στο τέλος, που απηχεί και τον παλμό του καιρού μας με τις αλλεπάλληλες ανατροπές και το διάχυτο αίσθημα αβεβαιότητας, αλλά δεν μπορώ να πω περισσότερα…».
Σημερινές αναφορές έχουμε στην ιστορία του Ιδομενέα;
Φυσικά: την ιστορία του πολέμου στην Ουκρανία. Με το αίσθημα ματαιότητας που αφήνει αυτός ο πόλεμος και την αδιαπραγμάτευτη αξία της αγάπης και της ειρήνης. Ολα αυτά τα στοιχεία δίνονται με υπέροχα γλαφυρό τρόπο μέσα από την πολλαπλή εναλλαγή ατμόσφαιρας του έργου.
Μέσα από τη μουσική και την ιστορία θίγεται η βαθιά υπαρξιακή θεματολογία, για τη σχέση των ανθρώπων μεταξύ τους, με την ίδια τη ζωή, αλλά και τον Θεό. Εκτός από διαχρονικό, και σκανδαλωδώς επίκαιρο.
Τι υπάρχει σε αυτό το έργο που κάνει άπαντες να παραδέχονται ότι ο Μότσαρτ δείχνει εδώ το μέγεθος της ιδιοφυΐας του;
Ισως είναι αυτό στο οποίο άγγιξε το υψηλότερο επίπεδο της συνθετικής του ελευθερίας, περισσότερο ακόμα και από τα επόμενα, ίσως μεγαλύτερης ωριμότητας, έργα του. Βεβαία, όπως όλα τα έργα της εποχής εκείνης, αποτελούσε παραγγελία, αλλά καθώς ο Μότσαρτ ήταν μόλις 24 ετών όταν το συνέθεσε ήθελε να δώσει τον καλύτερό του εαυτό. Και τα κατάφερε.
Παρά το νεαρό της ηλικίας του, άγγιξε ένα μοναδικό συνθετικό βάθος. Αξίζει να αναφερθεί, πάντως, ότι σύμφωνα με ιστορικά στοιχεία, σε όλη τη διαδικασία της σύνθεσης του έργου, από τη μουσική ώς το λιμπρέτο, έπαιξε παρεμβατικό ρόλο και ο πατέρας του.
Νιώθετε πιο άνετα σε ένα κλασικό ανέβασμα απ’ ό,τι σε μια παράσταση έντονου πειραματισμού;
Είμαι εξοικειωμένη με τις πειραματικές παραστάσεις. Συνήθισα να παίζω ρόλους του κλασικού ρεπερτορίου μέσα σε ένα πιο σύγχρονο και στιλιστικά μινιμαλιστικό περιβάλλον. Αισθάνομαι το ίδιο άνετα με το να παίζω σε ένα ανέβασμα με σκηνικά εποχής.
Αυτό που με απασχολεί περισσότερο είναι ο σεβασμός στο κείμενο του λιμπρετίστα και του συνθέτη. Το να υπηρετούμε το ίδιο το έργο. Αυτό δεν είναι καθόλου δεδομένο. Ενας βιασμός πάνω στη σκηνή μπορεί να είναι σοκαριστικός και να τραβάει την προσοχή, αλλά δεν μου λέει κάτι αν δεν δικαιολογείται από το ίδιο το έργο.
Πώς ήταν για σας η περίοδος της καραντίνας;
Ευτυχώς με το που άνοιξαν τα θέατρα είχα αμέσως την πρώτη παραγωγή στις Βρυξέλλες. Κατά τη διάρκεια της γενικευμένης καραντίνας, ωστόσο, από επιλογή, δεν τραγούδησα καθόλου. Ηθελα να ξεκουραστώ. Επίσης, καταλάβαινα ότι δεν επρόκειτο να ξεμπερδέψουμε εύκολα και σύντομα.
Μέσα από τους δυσφορικούς καιρούς της πανδημίας, πάντως, την απομόνωση, την αναπάντεχη δυσκολία σε πολλούς τομείς, στην καθημερινότητα, στην προσωπική και την επαγγελματική ζωή, κατάφερα ένα σημαντικό ξεκαθάρισμα σε ανθρώπινο επίπεδο. Κατάλαβα ποιοι είναι οι περιττοί άνθρωποι γύρω μου. Είδα την ουσία και την ομορφιά στις πραγματικές φιλίες. Ενιωσα την αξία του χρόνου.
Πηγή: efsyn.gr
